Prolog + zwiastun...

Mój drogi Boże!

To znów się stało. Znów spojrzałem na nią w sposób, w jaki nigdy nie powinienem. Grzeszę myślą, mową, duszą, sercem i ciałem, zarówno kiedy jest blisko, jak i kiedy nie ma jej obok. Zmienia mnie z każdym dniem coraz bardziej. Przyćmiewa moje wartości i ideały, w które wierzyłem całym sobą od lat. Boję się sposobu, w jaki na mnie działa. Powoduje szybsze bicie mojego serca, oddziałuje na niedoświadczone ciało. Jednym subtelnym uśmiechem rozbudza moją wyobraźnię i, przede wszystkim, oddala mnie od Ciebie, Panie.

Broniłem się przed nią, jak przed ogniem piekielnym. Namawiała mnie do grzechu, wciąż namawia, a ja powoli tracę zdolność obrony. Ulegam jej, jak posłuszny szczeniak właścicielowi. Posiadła mnie na własność. Mimo to wciąż staram się zaciskać powieki, gdy przechodzi, i zatykać uszy, gdy odzywa się cichym, słodkim głosem. Im dłużej przebywam blisko niej, tym trudniej jest mi odpierać gesty, uśmiechy, zalotne spojrzenia. Nie umiem już bronić się przed uczuciem, władającym każdą częścią mnie. Kiedy ona przechodzi obok, dyskretnie odwracam głowę i obdarzam spojrzeniem jej smukłe ciało, a kiedy, będąc blisko, odzywa się, na mojej skórze pojawiają się dreszcze. Nigdy nie czułem się tak, jak przy niej.

Kiedy pierwszy raz przebiegła opuszką palca po moim spiętym ramieniu, zastygłem i przymknąłem powieki. Nigdy nie czułem tak delikatnego, spokojnego i niebywale przyjemnego dotyku. Udawałem, że się bronię, a w rzeczywistości pragnąłem, aby powtórzyła gest i ponownie ucieszyła moje ciało dotykiem. Czuję się źle, wiedząc, że zatracam się w doznaniach, jakich nigdy nie powinienem poznać, ale jestem zwyczajnie zbyt słaby, aby jej odmówić. Ona wpływa na mnie silniej, niż do tej pory wiara i powołanie. Zmienia mój światopogląd, odkrywa głęboko skrywane potrzeby i pragnienia. Przy niej staję się innym człowiekiem, lecz wciąż czuję, że grzeszę. Grzeszę poważnie i ciężko, choć obiecałem, że będę wystrzegał się pokus doczesnego świata.

Panie Boże, Ty jako jedyny możesz mi pomóc. Wskaż właściwą drogę, po której powinienem kroczyć. Pokaż mi, co dobre, a co złe. Pragnę być dla Ciebie i pełnić posługę kapłańską, do której powołałeś mnie już kiedy byłem małym chłopcem i chodziłem na niedzielną mszę z mamą za rękę. Teraz obawiam się jednak, że wszystko, do czego dążyłem w życiu, odebrała mi miłość do młodej, pięknej kobiety, która pokazała mi przeciwną, oblaną grzechem stronę świata. Przy niej jednak czuję, że naprawdę żyję i wykorzystuję życie tak, aby nigdy nie żałować, że nie starczyło mi odwagi na wykonanie kroku w przód. 

Doskonale wiem, że nie mogę nawet na nią patrzeć, a co dopiero myśleć o niej w sposób, jak gdyby była tylko i wyłącznie moja. Jestem księdzem i powinienem dawać przykład młodym ludziom. Tymczasem sam nie wiem, która z rozpościerających się przede mną dróg jest właściwa. Proszę o jedną, małą wskazówkę. Czy powinienem w pełni oddać się powołaniu i jako ksiądz zamknąć umysł na doznania otaczającego mnie świata? Czy pozwolić sercu wygrać i otoczyć miłością wspaniałą, młodą kobietę, która i tak zajęła w nim najwyższą pozycję?

Justin

~*~

A więc startujemy z kolejnym opowiadaniem, w którym Justin wcieli się w rolę księdza. Tak jest, księdza! Mam nadzieję, że opowiadanie "Priest" przypadnie Wam do gustu. Jestem bardzo ciekawa Waszych pierwszych opinii, dlatego bardzo proszę, skomentujcie prolog szczerze! <3

Zapraszam również do obejrzenia zwiastuna opowiadania:

ask.fm/Paulaaa962