Rozdział 49 - Rozwód bez orzekania o winie

Drew wspaniałomyślnie postanowił się przejść, mimo że z włączeniem rundy po galerii handlowej spacerowaliśmy wspólnie przeszło cztery godziny. Ale nie kwestionowałam jego nagłej potrzeby, bo była i mi, i Justinowi wybitnie na rękę. Justin czekał w salonie, kiedy ja i Drew ubieraliśmy się za zamkniętymi drzwiami sypialni. Już po fakcie poczułam się jak małolata, którą w istocie byłam, przyłapana na pierwszym akcie miłosnym przez rodziców, takim bez skrzypiącego łóżka, z westchnieniami tłumionymi w poduszkach, przy piorunujących rockowych nutach. 

-Jeśli będziesz miała jeszcze kiedyś ochotę na szybki, albo długi numerek, masz mój numer - Drew szepnął mi na ucho i musnął je. 

Byłam wdzięczna komuś z naszej trójki, kto zamknął drzwi, bo mogłam ostatni raz wymienić się z Drew czułymi gestami, których niewątpliwie będzie mi brakować. Pocałowałam go długo i namiętnie i postarałam się, by ten pocałunek został zapamiętany, bo chociaż Drew spełniał wszelkie warunki psychofizyczne do bycia wspaniałym kochankiem i przede wszystkim moim kochankiem, wraz z początkiem roku i początkiem dorosłego życia opuszczam Chicago i nasze przyszłe spotkanie jest bardzo wątpliwe.

Później Drew wyszedł z własnego mieszkania, zostawiając nam niczym nieograniczoną prywatność i komplet kluczy na komodzie. Nie wydaje mi się, by zamienił z Justinem choć dwa słowa, bo nie słyszałam z salonu żadnych głosów. Ale nie zdziwiłabym się, gdyby Drew napomniał przelotnie o jakiś przeprosinach czy wyrazach skruchy. W każdym razie cokolwiek nie przeszłoby mu przez gardło, najpewniej wystarczy, by odkupić przed Justinem winy, bo najwyraźniej pozbył się czegoś nazywanego męską dumą i postanowił, jak Jezus chlebem, dzielić się z braćmi dziewczyną.

Zebrałam się w sobie i w końcu wyszłam z sypialni, bo przecież to na mnie czekał Justin, to ze mną chciał rozmawiać i oboje mieliśmy w planach zakończyć sprawę jak najbardziej po przyjacielsku, aby kiedyś, po latach, spotkać się na kawie i wspomnieć, jak to dobrze było nam za pierwszym razem i źle za ostatnim, i mówić o tym wszystkim ze śmiechem, i nie chować niepotrzebnej urazy.

Justin siedział na kanapie, pochylony, opierał się o kolana i majstrował stopą w skarpetce przy nodze stolika do kawy. Przysiadłam obok niego, dotykaliśmy się ramionami, i schowałam dłonie między kolana. Nie wiedziałam, co chcę mu powiedzieć i byłam przekonana, że on nie wie, co zamierza powiedzieć mi. Dlatego siedzieliśmy dłuższą chwilę w ciszy, aż w końcu wykazał się odwagą i przemówił:

-Nie chciałem, aby tak to wyszło. Nie chciałem, żebyś miała z rodzicami na pieńku, ze znajomymi na pieńku, żebyś musiała rzucić szkołę, plany, marzenia i...

Położyłam mu palec na ustach, uciszając go, bo mówił za dużo i za bardzo bez sensu.

-To nie twoja wina - powiedziałam. - Przecież mnie nie zmusiłeś, nie związałeś i nie wywiozłeś. Jeśli będę chciała, wrócę do szkoły, może nawet pogodzę się z rodzicami i ty nie stoisz za pogorszeniem naszych relacji. - Justin nie wydawał się przekonany, a przynajmniej niedostatecznie. - Ale przecież nie o tym chcemy rozmawiać, prawda?

-Prawda - przyznał. W końcu na mnie spojrzał. - Więc co się z nami stało?

-Chyba się po prostu wypaliliśmy. To, co było między nami, się wypaliło. 

-Dobrze powiedziane - uśmiechnął się. - Bardzo cię kochałem, Chloe. Przynajmniej tak mi się wydaje. I przed wypadkiem. Po wypadku...

-Po wypadku chciałeś sobie po prostu przypomnieć, jak wcześniej wyglądało twoje życie, co? Nie przypomniałeś sobie, że mnie kochasz, tylko przypomniałeś, że nie jestem płaska ani z przodu, ani z tyłu. Poruchałeś raz, a potem stwierdziłeś, że w zasadzie to ci wystarczy i w zasadzie na tym mogłaby się zakończyć nasza przygoda. - Spuścił wzrok, więc objęłam jego policzki z kilkudniowym zarostem i spojrzałam w oczy. - Chciałeś ten jeden raz poczuć się jak mężczyzna, czyżbym się myliła?

-Niestety - zaczął - chyba się jednak nie mylisz.

-Znam cię - odparłam. - I wiem też, że zawsze o dwudziestej pijesz herbatę z cytryną i łyżeczką cukru. Może dasz się skusić?

Dał się skusić, nawet wyraził aprobatę, więc minutę później w ciszy czekaliśmy, aż zagotuje się woda w elektrycznym czajniku. Justin nasypał ziół do dwóch kubków, ja zalałam wodą o stanie odrobinę poniżej wrzątku, Justin dodał cukier, ja z kolei po plastrze cytryny i wyszła nam wspólnie przyrządzona herbata, zupełnie jak za starych, jeszcze dobrych czasów. Wypiliśmy ją również w ciszy, siedząc na kuchennym blacie pełnym pełnowartościowych ziaren, jakby co najmniej Drew dokarmiał tu stado kaczek czy gęsi.

-Ja też bardzo cię kochałam - odezwałam się, gdy dotarliśmy już do salonu. Usiedliśmy na kanapie, jak poprzednio, a zegar wybił dwudziestą. - Na swój sposób już zawsze będę cię kochać, ale to nie to, co kiedyś. Teraz będziesz raczej sentymentem, którego nigdy nie zapomnę. Nie zapomina się o pierwszych wielkich miłościach, prawda?

-Chyba prawda - potwierdził. - Nie mam w tych sprawach doświadczenia.

-W miłości również go nie mam. Większe znalazłabym w łóżku - westchnęłam. - Może po prostu to nie była jeszcze pora na miłość? Przynajmniej z mojej strony. Chyba nie byłam wystarczająco dojrzała.

-Byłaś, Chloe - odparł. - Byłaś, przed wypadkiem, tak jak ja. Byliśmy przecież udaną parą. Nie kłóciliśmy się, rozumieliśmy i...

-I w łóżku było nam dobrze - wtrąciłam, bo rozmowa pożegnalna bez wzmianki o seksie to nie zerwanie.

-Seks priorytetem, co? - zażartował.

-Żebyś wiedział. Moje hormony wymagają częstych kontaktów seksualnych.

-I różnorodnych kontaktów seksualnych - wtrącił półgłosem.

Westchnęłam, bo niestety miał rację. Moje hormony wymagały regularnych, częstych i zróżnicowanych kontaktów seksualnych.

-Masz mnie za dziwkę, co? 

-W żadnym razie - zapewnił. - Jesteś po prostu rozrywkową dziewczyną i chyba to było elementem, który najbardziej nas podzielił.

-To wszystko poszło nie tak - westchnęłam głośno. Oparłam się na łokciach o kolana i ujęła mnie niesprana plama po kawie na dywanie pod szklanym stolikiem. Wyobraziłam sobie Drew przez pół dnia klęczącego ze szmatą, ocierającego z czoła pot, by w efekcie końcowym przekonać się, że do starcia tak uporczywej plamy nie wystarczy woda i zapał. - Jako że dla nas obojga była to pierwsza miłosna przygoda, powinniśmy poznawać się, chodząc na spacery po parku, oglądając razem zachody słońca i wszystkie te inne bzdury, które robią świeżo upieczeni zakochani.

-Wierzyłaś w swoją fizyczną kobiecość - powiedział - ale wątpiłaś, że możesz zdobyć faceta wrodzoną delikatnością i subtelnym wdziękiem.

-Powiedz szczerze, nigdy nie bylibyśmy razem, gdybym przez pół roku próbowała cię zdobyć zaproszeniem na kawę albo spacerem w świetle księżyca. 

-Smutne - przyznał - ale prawdziwe. Zachowałem się jak zwykły facet: poleciałem na to, co widać.

-Będę z tobą szczera: mnie też nie ujęła twoja wrodzona dobroć i szacunek do zagrożonych małych żyjątek objętych ścisłą ochroną. Jesteś obrzydliwie przystojny i masz sporo w bokserkach. Smutne - powtórzyłam - ale prawdziwe.

Chwilę siedzieliśmy w ciszy. Patrzyliśmy przed siebie, wprost w płaski, wyłączony ekran telewizora, i uśmiechaliśmy się pod nosem, jakby do siebie, ale nie zupełnie, albo jakby do lustra i w ten sposób dzieliliśmy się uśmiechem, bo jednak nie było konkretnego powodu, dla którego mielibyśmy się nim wymieniać.

-Naprawdę mi się spodobałaś - powiedział, a ja usłyszałam, że nadal się uśmiecha. - Byłaś zupełnie inna niż twoje koleżanki. Taka odważna, prowokacyjna, dorosła.

-Może ciałem - wtrąciłam - ale nie duchem. 

-W każdym razie urzekła mnie twoja niecodzienna aura.

-Mnie również. W końcu ksiądz to niecodzienna zdobycz. A ksiądz i nauczyciel w jednym nie ma sobie równych - oboje się zaśmialiśmy. - A tak poważnie - wzięłam głęboki oddech - nauczyłeś mnie kochać, Justin.

-A ty zrobiłaś ze mnie faceta. 

-Więc jakby nie patrzeć, jesteśmy kwita.

Rzuciłam mu się na szyję, a że zrobiłam to wybitnie niefortunnie, Justin runął na podłokietnik, a ja na niego. Ale nie wywołało to uczucia niezręczności i wbrew pozorom sprowokowało salwę śmiechu. Nie puściłam go, tylko przytulałam jeszcze moment, sama nie wiedząc dlaczego. Aż w końcu wydusił, że brakło mu powietrza, a że nie byłam aż tak mściwą porzuconą dziewczyną, odsunęłam się.

-Wybacz mi, jeśli trochę cię przygniotłam.

-Przeżyłem - odparł, rozmasowując kark. 

-Powinnam się już zbierać. 

A Justin zaproponował:

-Odprowadzę cię, jest ciemno. Nie powinnaś sama chodzić o tej porze.

Nie powiedziałam, że jestem dorosła, nie powiedziałam, że mam prawo robić to, na co tylko mam ochotę, bo w istocie byłoby mi bardzo przyjemnie, gdyby Justin towarzyszył mi w drodze do mieszkania Jasona i gdyby dopilnował, bym chociaż trzymała prawidłowy kierunek.

Ubraliśmy się ciepło, jak wymagała końcówka grudnia, a potem wyszliśmy z domu i klucze, zgodnie z poleceniami Drew, wrzuciliśmy do skrzynki na listy. Ruszyliśmy ulicą przed siebie, nasze ramiona ocierały się, ale przez długi czas nic nie mówiliśmy. Padał śnieg i ludzie byli dziś bardziej uśmiechnięci. Jak zawsze. Tworzą postanowienie noworoczne dzień przed i rezygnują z niego dzień po, ale przez dwa dni świat oblewa świętość. 

Byliśmy parą kilka miesięcy, a nasze wspólne spacery mogłabym wyliczyć na palcach jednej ręki. Oczywiście, w roli księdza nie mogliśmy iść wspólnie na paradę równości, bo nawet ona nie akceptuje takich odmieńców. Co nie zmienia faktu, że czasem brakowało mi go tak wewnętrznie. Dopiero w Chicago odkryłam zbawienną moc wieczornych spacerów po parku. Szkoda tylko, że ich proces trwał około trzech dni.

Prawie całą drogę spędziliśmy w milczeniu i była to najbardziej komfortowa cisza obecna w moim życiu. Co jakiś czas na siebie zerkaliśmy. Czułam, że gdybyśmy zakopali wojenny topór, który pojawił się jakby z księżyca, i gdybyśmy zaczęli wszystko od początku, zakochalibyśmy się na nowo, jeszcze szybciej, jeszcze głębiej i jeszcze bardziej niebezpiecznie.

-Mam coś na twarzy? - spytał, gdy zapatrzyłam się odrobinę za długo.

-Owszem, masz - odrzekłam. - Przyszłą tęsknotę za mną.

-Flirciara - stwierdził ze śmiechem, obejmując mnie ramieniem.

Paradoksalnie pierwszy dzień od zerwania mógłby być zarówno pierwszym dniem doskonałego, kolorowego związku.

Zatrzymaliśmy się przed wieżowcem Jasona. W mało których oknach paliło się światło. Położyłam dłonie na ramionach Justina i miałam świadomość, że być może patrzę mu w oczy, w te piękne wciągające oczy po raz ostatni. Chciałam go pocałować, ale zerwaliśmy z obustronnej winy i Justin już nie był mój, więc nawet do tych ust nie miałam żadnych praw. 

Zanim zniknęłam za drzwiami, Justin powiedział:

-Oboje rozpoczynamy nowe życie, dlatego chcę przyznać się do wszystkiego przed rodzicami. Pomożesz mi, prawda?

-Przyznać się do romansu? - spytałam.

-Nie - odrzekł pewnie. - Do miłości.

Uśmiechnęłam się, wtulona w jego pierś. Zaczęłam wierzyć, że to nie przyjaźń rodzi miłość, a miłość rodzi przyjaźń.

-Oczywiście, że ci pomogę.

Najbardziej radował mnie fakt, że to jednak nie będzie ostatni dzień, w którym widzę te niebanalne oczy.

Następnego dnia w południe, bowiem był to sylwester i pod wieczór tylko niewielki odsetek ludzi będzie trzeźwych; tak trzeźwych, by można było zamienić z nimi parę poważniejszych słów. Spotkaliśmy się na wjeździe w osiedlową ulicę rodziców Justina, przywitał mnie krótkim buziakiem w policzek i było nawet lepiej niż za czasów naszego związku. Chyba mogłabym się z nim zaprzyjaźnić. Oczywiście gdybym szukała przyjaciela na pełen etat.

-Gotowa? - spytał.

-Jak nigdy. Mam tylko nadzieję, że z twoimi rodzicami pójdzie łatwiej niż z moimi.

-Nie zdziwiłbym się, gdyby ojciec był dumny, że znalazłem sobie kobietę, bo nigdy nie był przesadnie pobożny - poinformował, w co z łatwością mu uwierzyłam. Jeremy nie wydawał się wzorem cnót ludzkich. - Natomiast mama... Mama to mama, a wiesz, jakie są mamy. To one uczą paciorka w czasach przedszkolnych.

Ruszyliśmy razem w kierunku domu. Nie denerwowałam się rozmową. Denerwowałam się, że dziś pożegnamy się z Justinem i dziś rozplotą się nasze drogi. Wkrótce staliśmy już w progu, a z głębi domu dobiegały głosy mieszane z meczem w telewizji, brzdękiem talerzy i sztućców. Ścisnęłam Justina za rękę, bo jeszcze przez chwilę mnie potrzebował. Później znajdzie sobie jakąś zakonnicę i będzie żyć w erotycznej świętości przez resztę swoich dni.

-Mamo, tato? - krzyknął Justin z przedpokoju. Pojawili się natychmiast. - Chcemy z wami porozmawiać.

-My? - zdziwiła się Pattie, wycierając dłonie białą ścierką do naczyń.

-Ja i Chloe - sprostował. - To ważne.

Pattie spojrzała na męża, on z kolei na nią, ale bez słowa poprowadzili nas do stołu w salonie. Usiedli po jednej stronie, my po drugiej, a gdy powietrze zaczęła wypełniać bolesna cisza, Justin położył swoją dłoń na mojej na blacie stołu. Tak, zdecydowanie ten rozwód nam posłużył.

-Chloe wcale nie jest dziewczyną Jasona - przeszedł do rzeczy bez słownej gry wstępnej, tak na sucho i bezlitośnie.

Dostrzegłam zawód w oczach Pattie. Przykra prawda jest taka, że byłaby gotowa zapłacić mi, bylebym tylko udawała jej wyśnioną synową, taką od zakupów, kosmetyczek i wnuków.

-Jak to nie jest?

-Po prostu, nie jestem i nigdy nie byłam z Jasonem - potwierdziłam. - Zarówno jego, jak i Drew poznałam przez Justina. A Justina poznałam w bardziej osobliwych okolicznościach.

-W Minneapolis uczyłem w szkole. Byłem nauczycielem Chloe, jej wychowawcą - zająknął się - i pierwszą wielką miłością.

-Przesłyszałam się - wydukała Pattie, chwytając się za serce. Przez chwilę obawiałam się, czy powinniśmy kontynuować tę rozmowę w pełnym towarzystwie, bo nie chciałam mieć zdrowia Pattie na sumieniu, ale to przecież jak z plastrem: im szybciej oderwiesz, tym mniej zaboli.

-Nie przesłyszała się pani. Zaczęliśmy się spotykać z początkiem roku szkolnego, odliczając od tego wkład czasu, jaki włożyłam w zdobycie pani syna. - Spojrzałam na Justina. - Dzielnie się trzymał. Ale nie aż tak dzielnie, by można go nazwać niepokonanym.

Przeplataliśmy ze sobą jedną wspólną historię, inną z innych punktów widzenia, lecz taką samą, gdy w grę wchodziły uczucia. Dorastaliśmy z miłością, później wspólnie wystawiliśmy ją na próbę, następnie zatuszowaliśmy niedoskonałości, by w efekcie końcowym zgodnie przyznać, że ta przygoda ma swoje granice i dotarliśmy już do mety.

-Byliśmy w sobie bardzo zakochani. 

-Spędzaliśmy razem każdą wolną chwilę.

-Sypialiśmy ze sobą - dodał Justin, a ja uścisnęłam jego dłoń w wyrazach podziwu.

-Stanowiliśmy zgraną drużynę.

Pattie spytała, czy Jason i Drew od początku o wszystkim wiedzieli. Wydawała się być zażenowana myślą, że o takich rewelacjach dowiaduje się w ostatniej kolejności.

-Niestety nic nie trwa wiecznie. Od jakiegoś czasu nie układało się między nami dobrze. Chyba oboje wierzyliśmy i pokładaliśmy w tej przeprowadzce...

-Ucieczce - poprawiłam.

-Pokładaliśmy w tej ucieczce spore nadzieje. 

-Jak się jednak okazało - ciągnęłam - zbyt wiele nas różni. Przede wszystkim podejście do życia. Jakby przedstawić to obrazowo: Justin był słońcem, a ja chmurą. On czymś trwałym, ustatkowanym i nieprzerwanym, a ja ulotnym, krótkim, raz byłam, a raz znikałam. Wspólnie podjęliśmy decyzję, że przeciąganie tego w nieskończoność mija się z celem. Wczoraj się rozstaliśmy.

-I po tym wszystkim w końcu potrafimy normalnie rozmawiać - zakończył Justin, a dla mnie było jasnym, że on również spostrzegł te pozytywne zmiany w naszych relacjach. 

W salonie długi czas słychać było tyko włączony w kuchni palnik gazowy, na którym grzało się coś, co z jednej strony pięknie pachniało i potęgowało mój apetyt, a z drugiej zdecydowanie nie powinno się już gotować, bo powoli ten piękny zapach ustępował miejsca spaleniźnie. Poczułam dłoń Justina na kolanie i zanim zdążył ją stamtąd zabrać, przytrzymałam swoją. Nade wszystko przesunęłam na wewnętrzną stronę uda i tam ją zatrzymałam, a i Justin nie zdawał się być skorym do zabrania jej i gładził mnie przez jeansy, i gładził. To pozbawiło mnie złudzeń - żadne z nas nie nadaje się do bycia w stałym związku.

-Nie wiem, naprawdę nie wiem, co mam powiedzieć - odezwała się Pattie. Jeremy wyglądał tak, jakby wieść o zdrowiu seksualnym Justina wywołała u niego słusznie powstrzymywaną euforię. - Ja od początku podejrzewałam, że ty, Justin, z takimi genami - spojrzała wymownie na męża i w pamięci miała bez wątpienia postępowanie dwójki pozostałych synów - nie możesz być święty i nigdy nie będziesz przykładnym księdzem. Kobieta - spojrzała na mnie - jest największą pokusą mężczyzny.

Pomyślałam, że Pattie musi być równą, ale też bardzo inteligentną babką, której byle co nie wyprowadza z równowagi, która nie daje się ponieść emocjom i która wie, że mając pod dachem trzech gagatków, czwarty nie mógł okazać się aseksualnym świętoszkiem.

-A na ciebie, Chloe - zwróciła się do mnie - nie potrafię być nawet zła, bo przez następne pół roku będę przeżywać, że jednak nie jesteś dziewczyną Jasona, jednak nie będę miała wymarzonej synowej i jednak powinnam przestać myśleć o wnukach.

-Wcale nie - uspokoiłam ją. - Może Jason nie jest dobrym kandydatem na męża czy ojca, ale Drew z kolei jest bardzo czuły, delikatny i - szybko doszłam do wniosku, że mimo wszystko nie powinnam ujawniać ekscesów łóżkowych z każdym młodym Bieberem, więc dodałam tylko: - Po prostu obstawiam, że kiedyś sprezentuje pani wnuki.

Postanowiliśmy razem z Justinem, że krótko po przewróceniu świata Pattie do góry nogami, choć jak się okazało, aż tak nie namąciliśmy w jej priorytetach, zostawimy rodziców samych, by mogli spokojnie porozmawiać i niewątpliwie zastanowić się, w jakiej pozycji może kochać się ksiądz. Słyszałam, że mimo wszystko rodziców gnębią podobne myśli. Zebraliśmy się w ciszy, jeszcze raz przeprosiłam Pattie i zapewniłam ją, że gdybym miała wybierać teściową, ona stanęłaby na pierwszym miejscu hierarchii. Aby uniknąć kolejnych pytań, wyszliśmy na podjazd i tam dokończyliśmy ubieranie.

-Więc jak? - zagaił Justin. - Pora się pożegnać.

-Niekoniecznie - odrzekłam, bo nagle poczułam, że skoro stary rok trwa jeszcze dziesięć godzin, i nasza znajomość powinna tyle trwać. - Masz jakieś plany na sylwestrowy wieczór?

-Do czego zmierzasz, Chloe?

-Najpierw mi odpowiedz: masz, czy nie masz?

-Nie mam - odparł stanowczo. Na to liczyłam.

-W takim razie przyjdź wieczorem do motelu za miastem. Spędzimy ostatnie miłe chwile, powspominamy, napijemy się szampana. - Przebiegłam palcami w górę jego piersi. - Co ty na to? Podpowiem jednak, że dla własnego dobra powinieneś się zgodzić. - Justin uśmiechnął się, a uśmiech ten był zapewnieniem, że dziś nadszedł dzień, w którym rozsądne decyzje podejmuje w rozsądnie krótkim czasie. - I jeszcze jedno - powiedziałam przed odejściem w swoim kierunku. - Wolisz czerwoną koronkę czy Kubusia Puchatka?

A on odrzekł, zakładając mi na głowę kaptur kurtki, bo temperatura spadała z minuty na minutę:

-To przecież Kubuś Puchatek strzeże księżniczkę, prawda?

~*~

Z tego miejsca, kiedy wiecie, że został nam jeszcze ostatni rozdział i epilog, zastanawia mnie Wasz pomysł na zakończenie. Podzielcie się :)

ask.fm/Paulaaa962